Frohe Wiehnachten

©Anke Dittmann

Wiehnachten is ditt Johr anners worrn mit eenmol un ik will ju vertelln, woans dat dorto komen is.

Ik bün inköpen west, so as elk Johr. Stress pur is dat. De Bus weer full west, al as ik in de Stadt föhrt bün, un ik müss den ganzen Weg stohn, dorbie is de Fohrer rümkarjolt as een Kerl noh teihn mol Feigling pur un ik kunn mi knapp fasthooln. Sodennig harr ik al een Brumschädel, as ik in de Stadt ankomen bün. Un denn mol los, erst dat Geschenk för Unkel Fritz, de mag so geern segeln un he schall een lüttjet Boot ut Holt kriegen. Minsch, sünd dor veele Lüüd in den Speeltüchloden, erst kannst gor nich in Rooh rümsöken un nohst is de Schlang an de Kass een Boa Constrikta or woans de lang Wörgschlangen heeten doot. Mi weer al so tomoot, as wenn ik wörgen müss. Ober helpt all nix, anstelln un tööven. Vun frohe Wiehnachten weer dor nix to spörn. All de Lüüd in de Schlang sehn ut as wenn se glieks för Woot to brülln anfangen wulln. Ober de Musik ut de Luutspreekers seggt uns „Stille Nacht“, also hebbt se doch noch all den Mund hooln. Is jo ook noch fröh an`n Morrn west.

Denn bün ik lostrocken, üm wat för mien groote Dochter to söken. Se leest so geern, also af in den Bookloden. Dor weer dat ok nich beder. Dat de Lüüd so veel Tied hebbt to`n Inköpen! Ik glööv, in Düütschland dor arbeit se gor nich mehr, se goht blots noch Inköpen un all de Lüüd jüst in de Loden, wonehm ik ok hinwill. Ik heff ehr denn een Krimi köfft mit den Titel „Mord im Kaufhaus“, dat pass to mien Stimmung.

Nu harr ik al twee Geschenke in`n Sack un nu wull ik noch wat utsöken för mien Mudder. Dat is swoor, denn se is oold un kann nich mehr so kieken. Villich is een Parfüm ganz good. So bün ik in de Parfümerie gohn üm de Eck. Dor weer allns so beten Schikimiki un stinken dee dat dor. Keen Wunner, wenn se sik all dat Tüch to`n Probeern up de Hand pußen doht. Dat weer denn so swoor, dat Richtige to rüken, dat ik ehr meiß een Deo „for men“ köfft harr. Un door weer se bestimmt suer west un dorbi schull dat Schenken jo glücklich moken. Naja, denn keem endlich een Fruu, de dorvun wat verstünn un de dreih mi een bannig lütte Buddel an för een Vermögen. Un dorför bün ik wedder merrn in de boa-constriktor-schlang west. Düttmol weern de Lüüd al unruhig „Geiht dat nich gauer?!“ seen se grantig. Naja, dacht heff ik dat ook.

De Fruu an de Kass harr een Gesich as bi`n Beerdigung. Dorbi wüllt wi Wiehnachten doch een Geburt fieern. As ik door rut bün, müss ik erstmol an de frische Luft. Kloor, dat dat in düssen Momang to regen anfüng un mien Schirm, den harr ik tohuus vergeten. Also rin in den nächsten Loden.

Mien Broder, de schall ok noch wat hemm, blots hett de nix wat em intresseert. Is al ümmer so west. Dorüm kricht he elk Johr niee Socken. As ik in de Afdeelung för de Strümp weer, weer dat noch vuller as in de anner Geschäfte. Gifft dat so veel Lüüd, de sik för nix anners intresseert? Un an de Kass, dor seh ik nu `ne fette Schlang mit veel Lüüd, de stöhnt un schriegt un fluchen doot se ook. „Off, so`n Schiet,“ dach ik un segg dat up eenmol luud. So is dat mit Wiehnachten, dat Inköpen verännert uns. Un nich to`n Gooden. Ik heff denn glieks fief poor Socken köfft, dormit ik mi düssen Loden dat nächst Johr un dat övernächst un so wieder sporn kunn.

Woans seh dat ut an de frische Luft? Regen – kloor, haar ik mi dacht. Denn noch –haste wat kannste- to de Süßigworen. Wiehnachten ohne Schokolor oder Marzipan is as een Krüff ohn dat Christkind. Man, in den Loden bün ik richtig suer worrn, denn mien allerlevsten Schokolorkullern, de weern utverköfft. So`n Schiet, gemeen un verflixt un bannig fies. De Dübel schall all de Lüüd holn, de mien Kullers köfft harrn. Ik stamp mit de Fööt as een lütt Kind. Nu harr ik keen Lust mehr to`n Inköpen. Ik wull wedder no Huus. Wenn ik mi beielen do, denn kunn ik noch den Bus kriegen. Mit all mien Soken ünner de Arms bün ik rut ut den Loden in rin in den Regen. Kloor, dat regen ümmer noch, denn ik bün jo noch in de Stadt. Schiet Wedder, schiet Wiehnachten!

Un dor passeer dat. Een lütt Jung steiht unverwohrens merrn in mien Weg. Un wi sünd tohooprasselt. All mien Geschenke trünneln ut de Tasch op`n Footweg un de weer so richtig klöternatt. Dor kunn ik nich anners, de Jung, de kunn wat beleben un ik see op Hochdüütsch natürlich, denn de jungen Lüüd, de köönt jo nich mehr richtig uns Sprook: „Kannst du denn nicht aufpassen! Hast du keine Augen im Kopf? Sieh mal an, was du angerichtet hast, so`n Sch…!“ Richtig luud bün ik west. De lütte Jung over bleev ganz still. He sammel mien Soken in. Denn langt he mi de Soken to, kickt in mien Ogen deep, still un ruhig un seggt denn mit een Strohlen in`t Gesicht: „Frohe Weihnachten!“ För een Moment blivt de Tied stohn. Un denn weer he weg, verschluckt as vun`n Footborrn. Dor stünn ik nu mit all mien Geschenke in`n Regen. Dat föhl sick allns noch heel an. Doch in mi, dor weer wat anners. Wat harr de lütt Jung seggt? „Frohe Wiehnachten!“ Dat harr ik ganz vergeten. Doch he harr dat wüsst, worüm sick allns dreihn dee. Ik bün so verdreiht west, dat ik dor gor nich mehr an dacht heff.

Mit een mol bün ik ganz langsom dörch de Strooten gohn un de Regen, de weer gor nich so schlimm. Ik klemm mi mien Geschenke wedder ünner mien Arms un denn bün ik Schritt för Schritt sinnig no de Bushooltstell trocken. De Bus föhr mi vör de Oogen weg, kennt man jo, ober dat mook mi nix ut. Is jo Wiehnachtstiet, Tiet för Besinnung.

Dor sitt ik nu in dat Töfhüüsken. „Frohe Wiehnachten“, segg ik to de anner Fruu, de so suer weer, as se den Bus ook ni kregen harr. Un mit dat lütt Kind, dat so weent hett, heff ik tosomen „Stille Nacht“ sungen. Un as de nächst Bus kümmt un ik binnen sitt, dor is Schluß mit den Regen buten un ik lach dorto. Ik lach denn de ganze Fohrt noh Huus. Wenn de Lüüd mi wat snaaksch ankeken, see ik: „Frohe Wiehnachten“. Najo, veele hebbt ehrn Kopp schüddelt, ober de een or anner de hett ook trüchlacht.

Tohuus heff ik mi warm antrocken, een Kakau drunken un een Licht ansteken. Wi fiert Wiehnachten de Geburt vun een Kind un vun de Kinner köönt wi wat leern. Ik harr wat leernt un nu kunn ik würklich Wiehnachten fiern un dat wünsch ik di ook!

Plattdeutsches Lektorat: Hans Lemburg